En dan loop je over het strand en dan zie je ...

Je eigen initialen op de rug van een strandbezoekster getatoeeerd! Het is goed dat ik de videocamera bij me had die dag want anders had je het niet geloofd.

MvdG: Mirthe van de Gender of Marcel vd Gender :-)

14 uur later…Thuiskomen alsof je nooit weg bent geweest

Zo 22.20 uur…. precies 14 uur na ons vertrek uit Caorle zijn we weer thuis. We hebben haast niet gestopt, enkel om snel te plassen of om te tanken. Geen uitgebreide lunch of lang diner. Het thema was zo snel mogelijk richting huis. Helaas kwam daar in Duitsland flink de klad in. Oorspronkelijk zouden we rond 20 uur zijn aangekomen maar voor Munchen en tussen Munchen en Nurnberg hebben we een beste file gehad. Alles bij elkaar schat ik zo’n 40 kilometer waarvan zelfs een groot deel stapvoets tot stilstaan.

Toen Mirthe thuis kwam vloog ze direct op haar speelgoed wat ze niet mee had genomen en op Eef haar  ‘hak’-schoenen of wel laarzen. Terwijl wij gas aan het geven waren om zo snel mogelijk op het spreekwoordelijke 1 oor te gaan was zij nog haar kleerkast aan het uitruimen en een modeshow aan het houden met al die spullen die ze de afgelopen 3 weken had moeten missen. Wel lachen , maar tja… 23 uur is toch wel een tijd om te gaan slapen voor een uk van 4 zou ik zo zeggen. Vakantie of niet…dat zijn geen tijden!

Snel de spullen uit de auto en hopakee alles in de garage, morgen zien we wel weer :-)

Vliegeren op het strand

Eindelijk was het dan zo ver voldoende wind om Mirthe haar vlieger op te laten. De afgelopen dagen hadden we het al een aantal keer geprobeerd, maar het waaide telkens net niet hard genoeg. Vandaag stond er eindelijk voldoende wind.

Na het eten trokken we dus gezamenlijk naar het strand om een nieuwe poging te ondernemen, en zowaar…. het lukte.

Pappa moest de boel een beetje gaande houden met de vlieger en heeft Mirthe flink geholpen. Helaas heb ik geen foto of video van Mirthe die aan het vliegeren was, immers had ik alle hens aan dek om Mirthe te ondersteunen en de mamma’s waren niet mee om te filmen deze keer.

Geitebreier of poepekleier?

Op de terugweg van Venetië begon Mirthe weer wat praatjes te krijgen. De Airco deed haar goed denk ik.

Hoe dan ook het was mijns inziens laat genoeg om maar eens te gaan slapen. Toen ik met de woorden “ He Geitenbreiertje,  ga maar eens slapen!” dat probeerde te initiëren ging Mirthe me proberen na te zeggen.

De uitkomst was” He poepekleier!”  Daar hebben mamma en pappa dan ook weer hartelijk om moeten lachen.

Een dagje Venetië – poeh poeh – heet , druk en zoals National Geographic schrijft: een themapark voor rijke touristen geworden

Vandaag hadden we een dagje Venetië gepland. Om half acht ging dus het wekkertje en giddie up go.

Het was de bedoeling dat we rond 9 uur weg zouden zijn, maar dat werd natuurlijk iets later. Rond half 10 zaten we in de auto op weg naar de meest zuidelijke punt van ons schiereiland om vanaf daar de boot te pakken richting Venetië.

Rijden was ons ten strengste afgeraden gezien de enorme files die we dan konden verwachten. Maar die files die kregen we sowieso wel te incasseren vandaag. Het begon al met de weg naar het schiereilandje toe waar het 1 lange rij langs de campings was. Ongelooflijk, blij dat we niet hier op een camping zaten daar het dan elke dag een feest zou zijn om hier af te geraken. Na 1,5 uur i.p.v. een half uur rijden kwamen we uiteindelijk bij het veer aan.  Daar was het opnieuw in de rij om een kaartje te bemachtigen. Inmiddels was het half 12 geworden voordat we überhaupt richting Venetië stad konden vertrekken. Iedereen werd in een bootje gestoken en met een vlot gangetje naar het Piazza San Marco gebracht. Daar aangekomen leek het wel een grote mierenhoop van allerlei mensen die hetzelfde plan als ons hadden opgepakt. 40 graden en laten we eens lekker Venetië bezoeken. Wat een mensenhoop. Het was van belang dat we elkaar goed in de  gaten hielden want hier kon van alles gebeuren. Mirthe voelde vermoedelijk de stress bij ons aan en begon daarom maar eens een lekker potje te janken voor de eerste 30 minuten dat we er waren. Niet echt handig voor een goed humeur.

Maar goed, we hadden de pas erin en waren op weg naar de Campanile van San Marco. Deze stak hoog boven de huisjes uit en was een goede geleide om bij de start van onze wandelroute te komen.   Natuurlijk was het ons ook te doen om de mooie basiliek van San Marco. Echter toen we daar aankwamen stond er een enorme rij te wachten om binnen te mogen. Dat gingen we toch maar niet doen, met de kinderen in de zinderende hitte van de middagzon was geen goed idee. We besloten dus om verder te lopen. Het stadje in, snel de smalle steegjes in om de zon te ontwijken en wat schaduw te vangen.

Eenmaal in de steegjes kwamen we de eerste gondels tegen. In de reisgi dsen die we bij hadden stond dat het varen in zo’n gondel inmiddels tot een kostbare zaak was verheven, maar tja… kun je zeggen dat je in Venetië bent geweest als je niet

in een gondel hebt gevaren. Eigenlijk niet….  We besloten om het geheel nog even aan te kijken, nog even verder stappen en eerst maar eens wat eten. Mirthe had inmiddels weer wat meer zin gekregen en stapte eindelijk spontaan mee.  Na een hapje eten in een leuk klein restaurantje gingen we dan ook snel verder. We moesten namelijk ook al weer om 16.45 uur terug zijn bij de haven waar we waren afgezet. Al snel kwamen we bij de Rialto brug, waar we overheen liepen om nog wat meer van het stadje te bekijken. Het werd maar warmer en warmer. We gingen op weg richting het centraal station om bij de Santa Maria di Nazareth om te draaien en weer terug richting onze haven te lopen.

Uiteindelijk kwamen we niet zo ver om dat we toch besloten om een gondel te huren. 80 euro voor de gewone tour, 100 euro voor de uitgebreide en 150 voor een ‘ritje’  wat ons uiteindelijk weer in de buurt van het San Marco zou afleveren. Gelukkig was het per boot dus gedeelde smart was halve smart voor 75 euro per koppel besloten we om dit toch te doen. En dat was ultiem genieten. De dames genoten van het romantische karakter (en volgens mij ook een beetje van onze gondelier die wel wat weg had van Jan Smit) en de pappa’s hadden even geen gezeur meer over zere voeten en de warmte.

De kosten waren snel vergeten want dit was het ultieme genieten met een gondel door Venetië. Het kon niet op (het geld echter wel :-)) Na een kleine 15 minuten waren we op de plaats van bestemming (hoezo snel geld verdienen) om vanuit daar weer te voet verder te stappen.

We waren lekker op tijd en besloten dus om nog even een terrasje te pakken. 7 drankjes….. da’s dan 44 euro mijnheer….. Verbaasd keek Bart naar de ober…. neemt ie ons in de maling of is dit serieus. Een blik op de kaart haalde snel alle twijfel weg. Inderdaad 7 euro voor een cola en 5 voor een glas spa blauw. Zo…, je zult het weten dat je in Venetië bent geweest.

Rond 16.50 uur werd het tijd om in de volle zon in de rij te gaan staan voor de boot terug richting onze auto. Maar niet voordat we nog wat souvenirs hadden gekocht voor de oma’s.  De rij voor de boot was inmiddels behoorlijk lang geworden. Hoef je niet te vertellen dat de hele dag zon, mensen die naar huis willen, groepen die voorgetrokken werden en duwende mensen geen toppie afsluiting van de dag waren, maar goed, uiteindelijk waren we rond 20.30 uur weer terug op de camping. Poeh, poeh….. hadden we deze week nog de gedachten om eventueel 2 dagen richting Venetië te gaan, nu geloof ik het wel : Te heet, te duur en veel te veel mensen!

Da’s goed zuur…

Vandaag begon de dag en eindigde de dag met een enigszins zure smaak. De ochtend stond in het teken van “ is die auto al klaar”. Daarom was pappa al vroeg( 8 uur) naar de receptie getogen om te vragen of dat zij die italiaan wilde bellen die geen woord engels sprak. Dat zouden ze doen maar enkel met de vraag hoe laat de auto klaar was en wat de kosten zouden zijn. Ingewikkelde technische vragen waren niet aan de orde omdat de dames van Vacansoleil daar zelf ook niet zo in thuis waren. Ik moest maar rond een uurtje of 10 komen om te zien wat de status was. Zo gezegd zo gedaan…. daar was de eerste zure appel. De auto bleek pas rond 17.00 uur klaar om, in plaats van de gehoopte 11 uur vanochtend. Kosten waren 300 euro dus dat was nog te overzien. Het werd dus wederom een dagje zwembad. Voor mamma niet echt leuk want die was de camping nog niet afgeweest zolang we hier waren, maar voor Mirthe helemaal goed. Die had immers niet meer nodig dan het zwembad en Joran en Jary om zich heen. Springen, duiken, koppie onder en bellen blazen. Het kon wat haar betreft niet genoeg zijn. Rond een uurtje of 16.30 gingen bart en ik de auto ophalen. Toen we de parkeerplaats van de garage op kwamen rijden stond hij al klaar met een raam die weer open en dicht ging. Gelukkig dat scheelt een hoop ellende. Totale rekening was 310 euro, maar tja die 10 euro kon de pret niet drukken.

Het werd tijd om iets te gaan ondernemen. Snel terug naar de camping om de rest van het gezin op te halen. Mirthe en mamma zaten nog steeds samen in het zwembad. Natuurlijk waren die de tijd vergeten en pappa moest dus even de boel onder de druk zetten mochten we vanavond nog iets willen zien.

Al snel had iedereen zijn kleren aan en werd er vertrokken naar Monteriggioni. Een middeleeuwse, ommuurde stad uit 1203. Het is een klein dorpje maar wel een fantastische sfeer. We kwamen er via de S222, een slingerweg op de smalste weggetjes van Chianti. Mamma had voor de zekerheid een pilletje tegen wagenziekte genomen. En die werkte prima.

Op ons gemakkie door Monteriggioni gelopen en toen wat gegeten op het dorpspleintje. Fantastisch entourage!

Daarna de weg weer terug opgepakt. Bart en Fannie gingen via de snelweg, maar mijn TomTom volharde erin om me weer via die landweggetjes te sturen. Uiteindelijk bleek dat ook de helft qua kilometers te zijn, dus ondernam ik toch maar weer die vervaarlijke tour, deze keer in het donker, terug naar de camping.

Halverwege geeft Mirthe aan pijn in haar boek te hebben. Persoonlijk voelde ik me ook niet echt lekker van dat geslinger op de wegen, versnellen/remmen en geen verlichting. Wij dachten natuurlijk dat Mirthe moest plassen, maar na 15 minuten was er nog niets dus besloten we om verder te rijden. Zo’n 10 minuten verder rijden kreeg die buikpijn in 1 keer een oorzaak. Mirthe was wagenziek geworden en spuugde de hele auto onder…. fantastisch zo’n luchtje in je auto als die de hele dag in de verstikkende zon staat. Snel de auto aan de kant. Kinderstoel helemaal onder, matten helemaal onder, haar schoenen die onder haar stoel stonden hadden een bodempje van de zurige brei van pizza en citroenijs. Gordel vol met klonters om maar te eindigen bij haar kleren, waarvan met name haar rok een soort van opvang teiltje was geworden. Alles uit en gelukkig hadden we wat natte doekjes bij. Een kwartier verder en alle vieze spullen bij elkaar in een tas vervolgden we onze reis. Uiteindelijk waren we pas rond half 12 weer terug op de camping. Te laat voor een uk van 4.

Mevrouw nog even onder de douche en toen snel allemaal slapen.

Ga weg….een dag met autopech

Vanmorgen hadden we een vroege start. Buurman Bart had namelijk stukken gehad met de auto in de buurt van de Gothard tunnel gehad en vandaag zouden we er samen op uit gaan naar de Italiaanse garages om te of het gemaakt kon worden en wat de kosten zouden zijn. De sleepdienst had al vastgesteld dat het om versleten koppelplaten ging.

Om half 9 was het dan ook verzamelen en gingen we op pad. Bij de eerste Opel garage waar we kwamen had men enkel een dealerschap maar kon men niets repareren. Op naar de volgende garage dus zo’n 12 km verderop. Daar aangekomen vonden we iemand die uitstekend duits sprak wat weer iets gemakkelijker ging dan Italiaans. Uiteindelijk waren de kosten bijna 1300 euro en zou men het pas volgende week dinsdag kunnen maken. Na zo’n 2 uur op pad te zijn geweest vertrokken we dus onverrichter zaken huiswaarts. Op dat moment wist ik nog niet dat we zelf in de avond met dezelfde uitdaging kwamen zitten…..

Toen we namelijk na de fotoexcursie en wat tijd in het zwembad besloten om naar de supermarkt te gaan werd onze auto gepakt. Die had de hele dag in de zengende hitte gestaan en toen ik probeerde de raam van het bestuurdersporties open te maken kwam daar een behoorlijk raar geluid uit. Maar uiteindelijk ging hij netjes open en dicht. Voor die ene keer dan tenminste want toen we terug op de camping kwamen en ik opnieuw de raam moest open doen ging hij nog wel open maar daarna niet meer dicht. Diverse pogingen om het zelf op te lossen mochten geen baat hebben met als gevolg dat we de auto dus maar met de raam open bij de caravan hebben gezet.

Vanavond wat op internet zitten surfen en uiteindelijk 2 renault dealers gevonden. Maar eens zien wat daar nu uit gaat komen. Lang leve creditcards want dit wordt weer zo’n onverwacht postje vrees ik….

Poeh Poeh… dat dacht ik al!

Vandaag was een ongelooflijk hete dag. Dat was te zien in het zwembad, maar ook aan de Italianen zelf. Toen ik vanavond op internet ging zoeken naar wat Renault garages in de omgeving vond ik dan ook deze post op www.nu.nl . Moeten we misschien toch maar even wachten met onze reis naar Rome of Florence. Beide steden staan namelijk ook op ons lijstje om te bezoeken de komende dagen nu in de buurt zitten.

Foto excursie in Toscane – Chianti streek

Samen met 4 anderen gingen Bart en ik er vanmorgen op uit. Om 10.45 uur moesten we bij het infopoint van de camping zijn voor onze foto excursie. Geen idee van wat we moesten verwachten, dus gingen we vol energie die kant op. Zelfs om half 11 was het al belachelijk warm en ik was dus blij dat we uiteindelijk niet te voet al die bergen in de omgeving gingen verkennen, maar gewoon via een ge-Air conditioneerde bus. Via allerlei smalle paadjes kwamen we, na zo’n 45 minuten rijden, bij het eerste kasteel aan. De fotograaf die met ons mee was gaf de opdracht dat het thema ‘kasteel’ was en dat we ons hierop moesten richten. We mochten vrij rond lopen en zo her en der kregen we tips hoe de foto’s te maken vanuit welk standpunt etc.

Natuurlijk was ik weer de traagste dus was ik ze regelmatig kwijt omdat ze al doorgelopen waren. Gevolg was wel dat ik meestal niet lang moest wachten om een plaatje te schieten waarop geen mensen zichtbaar waren.

Na het eerste kasteel gingen we door naar een punt hoog op de berg waar je een prima zicht had over de bergen in de Chianti streek. Vanaf dat punt kun je de diverse wijngaarden zien en het was ook mooi om te zien hoe de diverse structuren waren en de intensiteit van het groen op die berg. Helaas hadden we hier maar 5 minuten gekregen om wat te rommelen en we zaten dus met het team van 5 fotografen al weer snel in de bus verder de berg op. Natuurlijk allemaal bij elkaar op kleine schermpjes spieken en tips uitwisselen. Ondertussen kronkelden we verder de berg op om bij een fantastische villa te komen. Daar zouden we eerst wat foto’s maken, dan een wijnproeverij anex lunch en dan verder rijden.

Toen we eenmaal er waren bleek het een fantastisch domein te zijn met een hele statige villa erop. Ervoor lag een klein groen grasveld wat afgezet was met lavendel. Die lavendel was een waar domein voor wespen, bij en … fantastisch mooie vlinders. Had ik toch niet voor niets die hele reis die macro lens op mijn zweterige rug mee gezeuld. (het kwik was buiten inmiddels opgelopen tot 37 graden :-)). Echter zoals ik al zei was de rest een stuk sneller, maar ik hoop daardoor minder secuur in het maken van de foto’s. Gevolg was dus dat ik er niet direct aan toe kwam om die vlinders te fotograferen. We waren inmiddels met de groep onderweg naar de wijnkelder. Dus toen daar maar achter aan gerend.

Toen ik binnenkwam hoorde ik nog net vertellen van de fles van 11.000 euro die daar lag. Op de foto de 3e fles van links met enkel een sticker erop maar wel een label om de hals. Drinken kon je hem niet meer maar hij was van 1945 en daardoor zijn geld waard. Er bleken slechts 2 flessen wereldwijd van te zijn. 1 in deze collectie en 1 was er door de eigenaar cadeau gedaan aan een school voor gehandicapte kinderen die vervolgens was geveild. Hoe dan ook het was een precaire aangelegenheid daar tussen al die duur uitziende flessen met hun laagjes stof. Denk dat daar de gemiddelde wijnboer in Nederland jaloers zou worden als hij zou zien wat voor een kapitaaltje daar lag te verstoffen. Vanuit de kelder met de flessen gingen we nog 1 laagje dieper de koude grond in om uiteindelijk bij de vaten uit te komen waar de wijn lag te rijpen. Fantastische, maar erg moeilijke plek om de foto’s te maken. Flitsen was de boel kapot ‘knallen’ en zonder flits op hoge iso was het bijna niet te doen. Na wat gerommel heb ik er toch nog wat moois uit kunnen krijgen vind ik zelf. Ondertussen was de heer des huizes verdwenen om de wijnproeverij klaar te zetten.

Tja…. daar stonden we dan…Bart drinkt helemaal geen alcohol en ik houd in elk geval niet van wijn. Omwille van beleefdheid toch maar wat slokken genomen en net gedaan of dat ik het toch wel helemaal fantastisch vond. We hebben zelfs nog 2 flessen meegenomen voor de dames. Was eigenlijk meer bedoeld als een excuus omdat het toch wel een redelijk latertje werd door de excursie. Echter het kriebelde nog bij mij omdat ik nog altijd eens wat meer tijd bij die vlinders wilde doorbrengen. Dus na de nodige parmaham, wijn, salami en olijven heb ik me netjes geëxcuseerd en met camera en macro lens terug naar die lavendel.

Valt niet mee om die beesten goed op de plaat te krijgen, maar dan heb je weer het voordeel van digitaal dus uiteindelijk heb ik er wel een paar waar ik zeer tevreden mee ben. Hier 1 van de mooiste. Thuis ga ik ze eens goed bekijken welke nu echt de mooiste is, maar op dit kleine schermpje leek deze super.

Na zo’n 20 foto’s van de vlinders toch maar terug gelopen naar de bus. Daar stond iedereen al klaar om te gaan vertrekken naar de laatste stop: Radda im Chianti.

Dit is het mooiste dorpje in de Chianti streek, fantastische uitzichten en smalle steegjes met allerlei leuke winkeltjes. Het werd zo’n beetje half 3 in de middag en ik had het gevoel dat de meeste van ons er wel klaar mee waren en verlangden naar een verkoelende plons in het zwembad. Uiteindelijk zouden we hier een uur mogen rondlopen, maar al na 40 minuten besloten we, onder luid geklap van onze fotograaf annex entertainer om een biertje te gaan drinken in 1 van de cafés. Niet voordat we van het uitzicht genoten hadden en tenminste wat foto’s van de diverse steegjes hadden gemaakt.  Hoe dan ook het was een warme maar ook super leuke dag geworden en iedereen zat voldaan op het terras te genieten van een koud drankje. Nog even de enquete invullen wat we ervan vonden en daarna terug de bus in.

Rond half 4 waren we weer terug op het zwembad. Iets later dan we gedacht hadden. Eenmaal bij het zwembad bleek het super druk. De warme was ook hier toegeslagen.

Zo de laatste volle dag op Albatros

Vandaag was de laatste volle dag op Camping Albatros. We deden het rustig aan vanmorgen, zeker na de start waarin Sabine met haar familie ging vertrekken. We hadden Mirthe al enkele dagen er op voorbereid dat we allemaal weer verder moesten wat dan ook resulteerde in een dikke knuffel en de schattige woorden van Sabine richting Mirthe:” Dag Mirthe ik ga je missen”. Daar sta je dan als pappa met een brok in je keel naar te luisteren kan ik je verklappen.

Hoe dan ook de ochtend was een trage start en dat resulteerde dan ook in een tafel vol met thuisblijvertjes. Ofwel bij ons was het kleurfestijn met alle kindjes die later die dag allemaal zouden uitwaaieren over het strand, zwembad of in de talloze dorpjes in de buurt.

Aangezien ons ritme is dat we in de ochtend iets ontdekken en in de middag luieren viel dit ons dus nu pas op. Er werd hoe dan ook behoorlijk gekleurd en gerommeld met de stickers. Opvolgend kreeg pappa nog dansles in de oorspronkelijke zwanendans, die ging over in de schaapjes en konijnendans om uit te monden in de tijger en leeuwendans. En tja…dan vallen er natuurlijk slachtoffers en werden een aantal kinderen al weer naar huis geroepen omdat ze iets te onstuimig aan het spelen waren.

Daarna was het tijd om naar het zwembad te gaan. Eenmaal daar aangekomen bleek het de drukste dag ooit. Alle bedjes waren bezet en er restte ons helaas niets anders dan ons op de harde stenen te vestigen. Mirthe weet dan niet hoe snel ze haar schoenen uit moet doen en richting het zwembad moet rennen. Gevolg is dat ze niet echt uitkijkt en door een jochie van zo’n 10 jaar omver gerend wordt. Frontaal onderuit met haar gezicht op de stenen….. dikke tranen en een behoorlijke schaafwond op haar rechter wang.

Toevallig hadden we vandaag de koeltas bij en dus maar direct een koelelement erop om te voorkomen dat het een blauwe plek werd. Na een klein kwartier gillen, huilen en schreeuwen was ze zover dat ze weer het water in durfde. Nou…. was het net alsof de duivel er mee speelde…. ze loopt het water in en hopakee, hard een leren voetbal achter op haar hoofd. En het feest begon weer op nieuw. Het was simpelweg te druk en de grote kinderen hielden niet echt rekening met al die kleintjes die hier ook aan het spelen waren.

Je kunt echt heel goed het verschil zien in het zwembad begin van de week en nu. Veel meer van dat pubergespuis die toch veel andere spelletjes spelen dan die kleintjes. Weer zo’n moment waarop je als ouder snapt waarom jouw ouders vroeger tegen je schreeuwden dat je het wat rustiger aan moest doen als jij degene was die onbesuisd door het zwembad rende of een bal zo hard mogelijk over het water liet stuiteren.

Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen en heeft Mirthe zich weer prima vermaakt met al het water. Was het de afgelopen dagen nog zo dat ze ergens in de auto kon slapen, nu heeft ze echt de hele dag gespeeld. Vanavond was het dan ook een makkie om haar in bed te krijgen en was ze ook al snel vertrokken. Dat bood pappa en mamma de mogelijkheid om vast wat spulletjes in de auto te steken zodat we morgen een snelle start kunnen maken naar de volgende camping.

Op naar Masse Marrettima

Toen ik terug kwam van de foto aan het strand van dat mooie huis op de berg toen was het plan inmiddels getrokken in de auto. We gingen de toch naar Masse Marrettima maken. Geen idee wat daar te zien was, maar het stond in het boekje als bezienswaardigheid. Dus wij op pad, zo’n 40 km en een half uur verder reden we een dorpje. Direct aan onze linkerkant was een parkeerplaats die tegen 50ct per half uur nog bewaakt was ook. Daar de auto dus maar neergezet en vanaf daar te voet verder.

Het was een gouden greep want direct om de hoek van de parkeerplaats liepen we de oude kern in het dorpje. Het was een gezellig centrumpje met een mooie kerk.  Natuurlijk gingen we de kerk even in en hebben we nog een kaarsje opgestoken. Daarna weer naar buiten. Gelukkig was het vandaag niet zo heel warm, anders is de kerk best een  aangename plek zo onder de brandende zon. Vanaf de kerk schuin oversteken en even een bakkie koffie op een terrasje.

Dan schieten we 1 van de smalle steegjes in om  eens verder te gaan ontdekken wat dit dorpje allemaal nog in petto heeft. Dat bleek nog een heleboel te zijn. Via diverse kleine steegjes kwamen we langzaam hoger op de berg waarop het dorp lag en bereikten we uiteindelijk ook de oude stadsmuren.

Hier was nog de mogelijkheid om 1 van de torens te bezoeken en uiteindelijk op de muren te klimmen. Eef vond dat wel een beetje hoog en de toren aan de binnenkant met zijn smalle deurtjes en dito trappetjes was niet haar favoriete bestemming. Maar zoals je hier links kunt zien stonden ze uitbundig naar pappa te zwaaien toen die nog een stukje hoger de toren in klom om van het uitzicht te genieten. Vanuit de oude toren liepen we nog wat verder naar nog een ander kerkje in het stadje. Daar was toevallig net het FotoFestival Toscane aan de gang. Diverse fotografen hadden er hun foto’s uitgestald en er werden beoordelingen van de diverse foto’s gedaan door een aantal andere fotografen. Daarnaast een enorme boekenstand met allerlei fotoboeken, maar tja… die waren natuurlijk allemaal in het italiaans. Wel leuk om die foto’s van de toscanen nu zelf eens te zien en dan zie je dat zij de betere plekjes weten te vinden. Je kent ze wel die je ook tegen komt op de kaarten en in de boekjes. Het werd zo langzamerhand tijd om terug te gaan richting de dom om daar op een van de terrasjes iets te eten. Niet voordat we voor Mirthe nog een paar nieuwe Crocjes hadden gekocht.

Eenmaal op het terras was het moeilijk kiezen uit al dat lekkers. Bruschetta met olijven, tomaat en knoflook voor Eef, Tagliattella met Zalm voor mij en voor Mirthe was het zoals altijd een pizza tonijn. Daar kan je haar echt voor uit haar bed halen. De camera van pappa stond op de tafel en Mirthe moest natuurlijk ook wat foto’s maken. (ze zeurt al de hele vakantie voor een eigen fotocamera :-)) Nou vooruit dan maar, terwijl pappa hem vast hield mocht zij door het zoekertje kijken en een foto van mamma maken. DIe kwam er op zich nog niet eens zo slecht uit zoals je hier kunt zien.

Na het eten zijn we terug naar huis gereden. Mirthe viel in slaap in de auto dus toen hebben pappa en mamma nog maar snel een tussenstop gemaakt bij de supermarkt. Daarna was het tijd om te gaan zwemmen.

Een dagje Elba….of toch niet

Vanmorgen waren we zoals gezegd vroeg ons bed uit. Insteek was om vandaag een dagje naar Elba te gaan. De buren om ons heen wisten niet wat ze zagen daar we normaal zo’n beetje de laatste waren die ons hoofd buiten het huisje staken. Vandaag echter waren we de eerste en zaten wij pontificaal iedereen welkom te heten. Zo rond 9 uur sprongen we in de auto en gingen we op weg naar Piombino. Ergens halverwege zat een ticketoffice waar je kaartjes kon kopen. Dus om 10 over 9 sprong ik daar binnen. Veronderstellende dat we ruim op tijd waren om die dag te vertrekken. Helaas de hele dag zal al bijna vol en de enige plek die er nog was, was om 12 uur in de middag. Verdorie voor niets zo vroeg opgestaan. Even naar de auto terug naar de dames. “ We kunnen om 12 uur, wat vinden jij” Nou dat was natuurlijk niet de bedoeling. Dan maar morgen. Ik weer naar binnen. Mevrouw was inmiddels terug aan haar telefoon (die ze de eerste keer ook onder luid gekreun en gezucht had neergelegd…) en wederom werd ik verontwaardigd aangekeken dat ik haar van haar vermoedelijk erg belangrijke, maar o zo privé , telefoongesprek kwam halen.

Goed, dan maar morgen. Lukt dat nog? ja hoor om half 9 konden we nog mee.

Of we ook nog terug moesten? Tja… de laatste vaart terug leek me wel een goed idee. Uiteindelijk bleek dat niet het geval. Het was de duurste trip van de hele week. Veel mensen die weer van het eiland af willen schijnbaar op een zondag avond. Goed….er werd wat op een rekenmachine getypt en ik kreeg een bonnetje voorgeschoven. 82 euro….. tja… dat is wat anders dan het voormalige veer Vlissingen Breskens of even naar de overkant in Neer. Oké, 100 euro op de tafel, maar het was ogenschijnlijk nog niet klaar.

Vragen als hoeveel personen, wat voor auto en wat de leeftijd van Mirthe was werden op we afgeschoten. Even later werd er een 2e bonnetje naast gelegd met daarop het bedrag van 163 euro. Op mijn vraag wat dan dan wel was kreeg ik als antwoord de kosten van de terugreis…… Wat een gekheid. Bijna 250 euro voor 1 dagje Elba. Dat gaan we dus even niet doen. Verontwaardigd vertel ik de mevrouw achter de balie dat ik het met de minuut gekker vind worden en dat ik buiten ga overleggen. Eigenlijk al voornemens om niet meer terug te keren. Mokkend pakt zij weer haar telefoon en ik loop gedesillusioneerd naar buiten.  Dar kijken 2 dames me aan die me zonder kaartjes naar buiten zien komen.

2 woorden waren genoeg om het in elk geval aan 1 van de 2 uit te leggen: 250 euro!

Daarop besloten we om te draaien en richting Sant Vincenzo te rijden.

Gaf ons wat tijd om een nieuw plan de bespreken.

Nog even langs de weg gestopt om deze plaat te schieten.

Verder op onderzoek in de directe omgeving

De laatste dagen gaan we met zijn allen wat later naar bed. Dit omdat de meeste van de kinderen in de buurt hier langer op blijven dan pappa en mamma normaal doen. Het geluid om ons heen doet dan ook veel vragen bij Mirthe ontstaan als ze in bed ligt :” He pap, ik hoor Sabine buitenspelen” of “ Wie huilt daar ?”

Gevolg is dat we daardoor ook met zijn allen eigenlijk later dan bedoeld ons bedje weer uit komen. Pas rond 9 uur zit het gezin aan tafel voor het ontbijt. Dat weerhoudt ons een beetje van flinke uitstapjes omdat je nu eenmaal niet om half 11 nog gaat vertrekken (na ontbijt en douche). Kortom voor morgen is het voornemen om er op tijd uit te zijn en dan een dagje over Elba te gaan touren. Moeten we eerst naar Piombino en daarna met de veerboot door naar Elba. We gaan eens kijken bij het buitenverblijf van Napoleon.

Maar goed daarover morgen meer.

Vandaag hebben we het dus maar bij ‘dichtbij’ – bestemmingen gehouden: Campiglia Marritima en Venturina.

Campiglia Marritima is een gezellig plaatsje met een leuk pleintje waar het allemaal gebeurd. Het is niet erg groot, maar heeft genoeg bedrijvigheid om een tijdje op het terras van 1 van de 2 cafés je te vermaken.  Leuk om te zien hoe de toeristen hun weg zoeken over het pleintje en dan verdwijnen in 1 van de steegjes. Ze volgen allemaal dezelfde route en komen even later allemaal weer retour. Een oneindige stroom van mensen en het heeft soms wel wat weg van mieren die achter elkaar aan hobbelen.

Na een dubbele espresso waar je galblaas spontaan overspannen van zou worden (mocht je die nog hebben :-)) vervolgen we ons pad richting het kasteel.

Geen idee wat we er van konden verwachten, maar het was wel leuk voor Mirthe om de bordjes te volgen en een beetje spoorzoekertje te spelen.

Even later vinden we een fantastisch uitzicht over het zuidelijke puntje van Toscane en zien in de verte de stad waar we gisteren nog waren: Piombino. Mirthe vind het altijd wel spannend in de buurt van een kasteel. Zeker als er dan door pappa wat spannende verhalen over ridder “Ikhakjearm” en ridder “ikbeneenbangepoepert” aan toegevoegd worden. Dat is altijd dikke pret en geeft haar ook meer zin om verder te stappen en verder te ontdekken.  Want het begin van deze dag was niet zo voorspoedig. Mevrouw was natuurlijk niet weg te slepen bij haar vrienden wat resulteerde in stampvoeten en krijsen. Tja daar sta je dan als ouders op de camping met een schreeuwend kind. Toch maar standvastig zijn en laten zien wie de baas is. Ook bij aankomst in het dorpje gooide mevrouw er met de pet naar. Uiteindelijk is het toch goed gekomen…, maar de vrienden zijn toch wel erg belangrijk en dat terwijl je 4 bent. Wat moet dat dan wel niet worden als het een puber is.

Hoe dan ook het is uiteindelijk allemaal goed gekomen dus konden we onze weg vervolgen. Op de terugweg naar de auto hebben we nog even gestopt om te picknicken. Wat boterhammen erin doet altijd wonderen voor het energieniveau van onze kleine prinses. Er kon zowaar weer een lach vanaf.

Eenmaal terug in de auto gingen we op pad naar het volgende dorpje: Venturina.

Daar was helaas niet zo heel veel te doen. Kortom, door terug richting Sant Vincenzo en nog even langs de Coop supermarkt om inkopen te doen. Geen idee wat de prijzen doen, maar het geeft toch altijd het gevoel dat zo’n supermarkt goedkoper is dan het winkeltje op de camping. Vraag me af of dat ook zo is.

Een dagje Sant Vincenzo

Zo de 2e dag op de 1e bestemming.

Mamma wordt altijd onrustig als pappa een dagje zwembad voorstelt, dus moest er in elk geval iets extra’s op de agenda komen. Mirthe zag het allemaal niet zo zitten en die ging het liefst naar het zwembad met haar ‘ vrienden’. Want na een half uur op de camping had ze immers al vrienden gemaakt. Echter de ouders van die vrienden hadden ook een plan voor de dag en zo gebeurde het dus dat ze ze allemaal zag vertrekken met de pappa’s en de mamma’s. Dat is natuurlijk een beetje raar, maar daarna ga je zelf een stuk gemakkelijker mee naar Sant Vincenzo.

We waren door het dorp gekomen op de weg naar de camping en het zag er wel gezellig uit. Kortom rond een uurtje of 10 hebben we de auto gestart richting het dorp. Daar was het wel even zoeken om een parkeerplaats te vinden. Daarna lekker langs de winkeltjes geslenterd en een cappuccino gedronken. 

In de middag gingen we nog even langs de COOP supermarkt om wat boodschappen te doen en toen snel terug naar het zwembad. Eigenlijk zouden we naar het strand gaan maar nu die auto vol met boodschappen lag was dat eigenlijk geen optie meer. Dus eerst maar naar het huisje, iets eten en toen dus naar het zwembad.

Mirthe heeft de tijd van haar leven hier in het zwembad omdat het hele zwembad maar zo’n 40 centimeter diep is. Ze voelt zich dus de koning te rijk want ze kan gaan en staan waar ze wil, zwemmen zoveel ze wil en mevrouw hoeft geen bandjes aan. Dit zwembad is echt op kleine kinderen ingesteld. En niet 1 zo’n groot bad, maar zelfs 2. Niet voorzien van tegeltjes, maar van die rubber matten met een verende materie eronder zodat ze ook niet hard vallen als ze eens een keer uitglijden.

Als de buren allemaal met ijsjes terug komen dan wil Mirthe er natuurlijk ook nog 1, dus pappa weer op pad met zijn pinpas. De camping heeft, net als in Eurodisney een eigen betaalpas systeem. Eigenlijk ook gericht op kinderen (kunnen ze de hele dag geld uitgeven zonder geld bij zich te hoeven dragen….slim hoor :-)) 

En toen werd het langzaam tijd om weer richting de caravan te gaan. Mamma was al vertrokken omdat Mirthe en pappa samen nog even naar de Vacancesoleil desk gingen. We misten nl een bord en pappa had geen zin in gedonder als we vertrekken.

Eenmaal terug bij de caravan waren alle ‘vrienden’  al weer terug dus werd er snel verstoppertje gespeeld en nog van allerlei leuke meisjesdingen.