Vandaag begon de dag en eindigde de dag met een enigszins zure smaak. De ochtend stond in het teken van “ is die auto al klaar”. Daarom was pappa al vroeg( 8 uur) naar de receptie getogen om te vragen of dat zij die italiaan wilde bellen die geen woord engels sprak. Dat zouden ze doen maar enkel met de vraag hoe laat de auto klaar was en wat de kosten zouden zijn. Ingewikkelde technische vragen waren niet aan de orde omdat de dames van Vacansoleil daar zelf ook niet zo in thuis waren. Ik moest maar rond een uurtje of 10 komen om te zien wat de status was. Zo gezegd zo gedaan…. daar was de eerste zure appel. De auto bleek pas rond 17.00 uur klaar om, in plaats van de gehoopte 11 uur vanochtend. Kosten waren 300 euro dus dat was nog te overzien. Het werd dus wederom een dagje zwembad. Voor mamma niet echt leuk want die was de camping nog niet afgeweest zolang we hier waren, maar voor Mirthe helemaal goed. Die had immers niet meer nodig dan het zwembad en Joran en Jary om zich heen. Springen, duiken, koppie onder en bellen blazen. Het kon wat haar betreft niet genoeg zijn. Rond een uurtje of 16.30 gingen bart en ik de auto ophalen. Toen we de parkeerplaats van de garage op kwamen rijden stond hij al klaar met een raam die weer open en dicht ging. Gelukkig dat scheelt een hoop ellende. Totale rekening was 310 euro, maar tja die 10 euro kon de pret niet drukken.
Het werd tijd om iets te gaan ondernemen. Snel terug naar de camping om de rest van het gezin op te halen. Mirthe en mamma zaten nog steeds samen in het zwembad. Natuurlijk waren die de tijd vergeten en pappa moest dus even de boel onder de druk zetten mochten we vanavond nog iets willen zien.
Al snel had iedereen zijn kleren aan en werd er vertrokken naar Monteriggioni. Een middeleeuwse, ommuurde stad uit 1203. Het is een klein dorpje maar wel een fantastische sfeer. We kwamen er via de S222, een slingerweg op de smalste weggetjes van Chianti. Mamma had voor de zekerheid een pilletje tegen wagenziekte genomen. En die werkte prima.
Op ons gemakkie door Monteriggioni gelopen en toen wat gegeten op het dorpspleintje. Fantastisch entourage!
Daarna de weg weer terug opgepakt. Bart en Fannie gingen via de snelweg, maar mijn TomTom volharde erin om me weer via die landweggetjes te sturen. Uiteindelijk bleek dat ook de helft qua kilometers te zijn, dus ondernam ik toch maar weer die vervaarlijke tour, deze keer in het donker, terug naar de camping.
Halverwege geeft Mirthe aan pijn in haar boek te hebben. Persoonlijk voelde ik me ook niet echt lekker van dat geslinger op de wegen, versnellen/remmen en geen verlichting. Wij dachten natuurlijk dat Mirthe moest plassen, maar na 15 minuten was er nog niets dus besloten we om verder te rijden. Zo’n 10 minuten verder rijden kreeg die buikpijn in 1 keer een oorzaak. Mirthe was wagenziek geworden en spuugde de hele auto onder…. fantastisch zo’n luchtje in je auto als die de hele dag in de verstikkende zon staat. Snel de auto aan de kant. Kinderstoel helemaal onder, matten helemaal onder, haar schoenen die onder haar stoel stonden hadden een bodempje van de zurige brei van pizza en citroenijs. Gordel vol met klonters om maar te eindigen bij haar kleren, waarvan met name haar rok een soort van opvang teiltje was geworden. Alles uit en gelukkig hadden we wat natte doekjes bij. Een kwartier verder en alle vieze spullen bij elkaar in een tas vervolgden we onze reis. Uiteindelijk waren we pas rond half 12 weer terug op de camping. Te laat voor een uk van 4.
Mevrouw nog even onder de douche en toen snel allemaal slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten