En nu mag Mirthe weer....

Nou is pappa net een beetje aan het herstellen van de ziekenhuisopname, is Mirthe weer aan de beurt. Al sinds 2 weken hebben we geen goede nachtrust meer gehad daar Mirthe om de 2 uur ligt te krijsen in bed. We dachten dat het met de oren te maken had, maar een dokterbezoekje vorige week sloot dit uit. Maar tja.... het probleem bleef aannhouden en gisteren was het zo erg dat we toch maar weer besloten om het ziekenhuis te bellen of we op controle bij de kinderarts mochten komen. Zo gezegd zo gedaan en vanochtend waren we weer bij dokter Martens. (voor pappa ook weer een testje om te zien hoe hij tegen het autorijden bestand was, maar dat ging nog altijd niet voor de 100%, als het enkel snelweg is dan is het wel te doen, maar die drempels....)
De dokter luisterde eens naar Mirthe haar longen en keek in haar keel. Dat zag er allemaal goed uit. Toen de oortjes en al snel was duidelijk dat het ene oor een onsteking had en het andere oor weer vocht erachter. De buisjes waren er inmiddels bij beide uit dus we moesten een nieuwe afspraak maken bij de oorarts voor het plaatsen van buisjes. Zul je altijd zien dat dit pas weer net kan voor we op vakantie naar Italie vertrekken en dan kan Mirthe daar ook weer niet zwemmen..... nou de volgende vakantie in duigen. Ik zie de bui al hangen. Voorlopig eerst maar eens volgende week naar de oorarts voor een afspraak en ondertussen weer een kast voor antibiotica. Gelukkig was het deze keer wat langer geleden dat ze daar aangezeten had.

Nieuwe site Lucas!

Vandaag waren we met Tom en Danielle in Burgers Bush. Natuurlijk werd er nog even over de site gesproken en wat bleek nu.... Lucas had al lang een nieuwe site, maar niemand wist het. Nou voor degene die snel even willen bij lezen op de nieuwe site: http://lucasdanielle.blogspot.com/

Een dagje dierentuin

Vandaag gingen we met Ome Tom, Tante Danielle en Lucas naar de dierentuin in Arnhem.
Mirthe had het wel in de gaten dat er iets gezelligs ging gebeuren en toen ze de eerste pinguins zag zitten snapte ze het. De dierentuin. En tja... de hele grote olifant, de grote vogels (pelikanen) en de stokstaartjes kwam ze als eerste tegen. Maar wat boeide haar nou het meeste? De musjes die de koek uit haar hand kwamen stelen. Wat fantastisch hoe ze daar mee om ging: " Heeelaa vogeltjes, heela!" En terwijl ze de aandacht op de grond gericht had kwam er een andere mus die snel de rest van het koekje wegsnaaide uit de andere hand.

Oeps...Marcel op tv met Miss Belgian Beauty !!

Wat gebeurd me daar nu weer.... terwijl Eef staat te koken wordt er aan de deur gebeld. Samen met Mirthe loop ik naar buiten en voordat ik het weet kijk ik naar een mooie dame in een badjas met pal daarnaast een cameraman, een regiseur en nog een mevrouw. " Hallo, ik ben op zoek naar iemand met een zwembad en vroeg me af of u er 1 heeft?" uhhhh..... wat is dit nu weer.... plotsklaps wist ik het weer: de overbuurman had zich opgegeven voor 1 of ander programma waar een bekende vlaming in zwembaden in heel belgie gaat zwemmen. Het programma heet Splash! en is dagelijks op VTM rond 18:30 uur. Vandaag zouden ze bij hem komen filmen rond 17.00 uur en was het de eer aan Miss Belgian Beauty. Kortom, we hadden het slechter kunnen treffen qua bekende vlaming. Maar tja...daar stond ik dan met die 'madam' aan de deur. " Nou wij hebben geen zwembad, maar je zou het eens bij de overbuurman kunnen proberen, die heeft wel een zwembad!", dat is wat er uit mijn mond kwam..... eigenlijk moest ik haar natuurlijk aanbieden om in die 30cm water van Mirthe haar badje te komen liggen, maar tja....daar was ik natuurlijk niet mans genoeg voor. Hoe dan ook het hele team vertrok naar de overkant. Ooh ja...het was de 2e van links, bovenste rij.

Bij je liggen?

Dan lig je net even lekker op het vers gemaaide grasveld (dank je wel Bram!) en dan komt er plotsklaps zo'n wolk overdrijven....althans dat denk je. Doe je de ogen open en tadaaa dan staat deze koele dame je aan te koekeloeren.

Pamper aan!

Toen we terug kwamen van de bloemenmarkt ging Mirthe lekker alleen in de weer. De poppen werden tevoorschijn getoverd en het bed, de kinderwagen en noem het maar op werden opgesteld. Ze was duidelijk in haar 'moederkes'-bui. " Doekje halen!" stond ze naast mijn been...wat bedoeld ze nu, maar al snel was het me duidelijk. Mevrouw moest een pamper en een billendoekje voor de billen van de 'baby'. Je gaat het niet geloven, maar daarna heeft ze misschien wel 10 keer de billen afgedaan en een nieuwe luier om die pop gedaan. Natuurlijk heb ik dat snel (nou ja 'snel'...) op de video gezet en hier nog een fotootje ervan.

Naar de bloemenmarkt

Pappa was er zo langzamerhand helemaal klaar mee met dat binnen zitten. Het idee was dan ook om vandaag voor het eerst weer in en auto te gaan zitten en een kort ritje (ongeveer 10 minuten) naar Turnhout te doen naar de bloemenmarkt. Daar stonden voldoende terrasjes om even bij te komen om daarna nog even over de markt te stappen. Zo gezegd zo gedaan, maar we waren de straat nog niet uit en ik begreep al waarom de chirurg had gezegd dat ik 2 weken geen auto mocht rijden (en niet maar een halve week...) woowww wat deden die bulten en kuilen in de weg een pijn. Gevolg was dat ik dus zo'n 10 minuten aan het handvat heb gehangen in het plafond van de auto. Blij dat ik er uit was, maar het gevolg was dat het lopen natuurlijk ook niet meer zo vlot ging. Blij dus toen we het eerste terras gevonden hadden. Na een half uurtje ging het wel weer en hebben we nog over de markt gestrompeld. Wandelen kun je het niet noemen daar de gemiddelde peuter van 2 jaar me nog voorbij kwam rennen..... tjonge jonge... dit had ik allemaal niet verwacht en het is ook zeker frustrerend dat het zo langzaam vooruit gaat.

Zit daar nu al een jongedame in pappa's portomonaie?

Terwijl mamma aan het optutten is, is het weer pappa zijn taak om Mirthe bezig te houden. Helaas gaat het vandaag wat minder goed met het herstel, dus lig ik op de bank met de kleine koningin vlak bij me. Die had het inmiddels voor elkaar om de portomonaie van pappa achter van de kast af te halen. Voldaan kwam ze naast me zitten en ging eens goed door dat kleinood heen rommelen. Gevolg natuurlijk dat alle pasjes er snel uit waren en het geld ook alle kanten opslingerde. Maar zoals altijd op het eind van de maand zat er niet zo heel veel meer in! Hoe dan ook.... het duurde alles bij elkaar meer dan een half uur dat ze bezig was met dit stukje leer en het was precies genoeg om zonder grote inspanning tot aan het vertrek te geraken.

Een kloddertje roze hiiieeerrr !!!

Zie hier de opvolgster van Tante Til.... Als een volleerd picasso was kleine Mirthe vandaag in de weer. Omdat pappa nog niet zo heel mobiel is moet er dus zoveel mogelijk op 1 plek gespeeld worden. En dan in het meest optimale geval in de keuken zodat ik een beetje op die rechte stoelen kan blijven zitten. Voor Mirthe allemaal niet zo erg want die kan nu naar hartelust kleien, kleuren en schilderen. En vooral die laatste daar gingen we vandaag eens goed mee aan de slag. Oma Anneke zou vanmiddag komen om wat dingen mee te doen in het huis en op Mirthe te letten als mamma morgenvroeg naar de kapper moest. Dat duurt meestal een uurtje of 2-2,5 en tja, pappa mag natuurlijk niet tillen dus iemand moest er scheidsrechter komen spelen.


Samen aan de slag. Werd er eerst een bord met allerlei kleuren verf voor Mirthe gezet, hadden we natuurlijk enkel een zwart schilderij...Mirthe smeerde volleerd alle kleuren door elkaar en dan krijg je natuurlijk zwart. Kortom, maar opnieuw beginnen want we kunnen oma geen zwart schilderij geven. De truc was dus rood en wat wit en daar kon ze mee in de weer. Uiteindelijk werd pappa zijn kwast ook geconfisceerd en werd er zowel met hand als mond geschilderd.

En vergeet niet....daar moet wel heel serieus bij gekeken worden zoals je op de foto kunt zien.

yahooo naar huis

Zo vanacht maar een slaappil gevraagd aan de dokter. Mijn buurman had inmiddels zowel de Amazone als de laatste jungle in Borneo plat gezagen en ik wilde er niet bij zijn als hij aan de bossen van Canada ging beginnen. Het goede nieuws was dat ik in elk geval vandaag naar huis mocht... het slechte nieuws was dat ik doorvoor nog wel eerst een drain uit mijn buik moest laten halen. En wie kwamen dat doen.... 2 stagaires van een jaar of 18.... nou ja leuk om naar te kijken, maar was dat nu echt goed voor mijn mannelijkheid. Had me immers voorgenomen gewoon hard te schreeuwen als het nodig is. Maar na 1 keer schreeuwen was het ding er al uit en uiteindelijk viel het dus wel mee. Vanmiddag om 2 uur mag ik naar huis. Eef komt me met een rolstoel op halen en dan naar de auto.

Galblaas operatie

Zo gisteren was het dan zover... pappa moest om 18 uur in het ziekenhuis zijn. Natuurlijk met lood in de schoenen en toen hij daar eenmaal aankwam was het alleen maar erger. Op een kamer met een heel oude man die eruitzag ofdat hij elk moment zijn laatste adem ging uitblazen. Kortom geen gezelligheid maar puur leed. En dat werd die eerste nacht al duidelijk. Vreesde dat het WWF elk moment aan mijn kamer kon staan daar mijn buurman duidelijk bezig was om het laatste regenwoud wat er nog stond om te zagen. Wat een herrie.... en dat ging maar door de hele nacht.
Toen het dan eindelijk ochtend was kreeg ik de boodschap dat ik rond 10 uur geopereerd zou worden. En zo gezegd, zo gedaan. Vlak voor 10 uur kwam de zuster met een spuitje en vlak daarvoor had ik me al moeten douchen in een ontsmettingsdouche.
Kreeg ook nog een paar steunkousen aan en moest vervolgens in mijn blootje in zo'n operatiekleedje. Het 'feest' zou gaan beginnen.....
Gelukkig werd ik behoorlijk rustig van het spuitje en lag ik op mijn gemak een beetje rond te kijken bij de operatiekamers. Na een klein half uur werd ik daar opgehaald om de operatie zaal in te gaan. Daar zag ik wat lampen en er boog iemand over me heen die kwam vertellen dat hij een spuitje in het infuus ging doen. Ik keer er na en dacht nog: " eens zien hoe lang ik nog wakker kan blijven..." maar dat was ook het laatste wat ik dacht.... niet lang meer dus. En dan ben je overgeleverd aan de handen van de chirurgen. Heel vervelend....het volgende dat ik weet is dat ik zachtjes, maar vooral hard schreeuwend van de pijn wakker werd op een uitslaapkamer. Het feit dat ik lach te schreeuwen was vermoedelijk voldoende voor de zusters als teken dat ik uit mijn verdoving was en werd dus onmiddelijk weer weggebracht met iets tegen de pijn. Kort daarna kreeg ik een kus ..... was het zo'n zuster?..... nope... het was gelukkig mijn eigen vrouwtje wat me bij de lift stond op te wachten. Inmiddels waren we wel 4 uur verder.....4 uur..... hmmmm de operatie zou eigenlijk 1 uur duren, maar dat was wat uitgelopen. En wat is dat daar naast mijn bed? Ooohh nee...ook nog een sonde in mijn buik om het vuile bloed af te voeren. Kortom, geen 3 gaten, maar totaal 4 in de buik. Het herstel kan nu gaan beginnen. De rest van deze dag lig ik half slapend en half wakker op mijn bed. Ik doe mijn best om iets tegen Eef te zeggen, maar weet niet meer wat ik gezegd heb.... later hoor ik dat ik 'slimme' dingen gezegd zou hebben.... " Die motor hoeft niet meer want ik wil geen risico om hier op korte termijn nog een keer terug te moeten komen...." uuuuhhhh..... is dat uit mijn mond gekomen?????? Helaas bevestigde mijn 80 jarige buurman het verhaal dus het lijkt niet verzonnen.... Wat je onderbewuste al niet voor je doet. Voor zover die droom zou ik zeggen.

Maandag het haasje!

Haasje? Nijntje is toch een konijntje..... anyhow.... Nou pappa heeft zojuist een afspraak gemaakt voor de operatie. Zondag volgende week binnen komen en dan maandag opereren. Dan nog tot woensdag in het ziekenhuis en dan nog herstellen. Gaat helaas een hoop tijd kosten vrees ik :-(

Oeps...gelukkig niet van het hart...maar wat dan?

Om 9 uur in de ochtend komt de dokter het verlossende woord brengen. Het was niet van het hart en men vermoed dat het galstenen zijn. Om dat te bevestigen wordt pappa naar de echoscopie gebracht. De dokter zet het apparaat op pappa zijn buik en direct is het duidelijk dat er een galsteen in de galweg zit. Kortom, dat was de veroorzaker van de pijn vanacht. Nou tja... het goede nieuws is dat het slechts een galsteen is, het slechte nieuws wat er eigenlijk direct achteraankomt is dat hij er asap (en liefst nog vanmiddag) uit gehaald moet worden. En dat betekend snijden.
Nou daar heeft pappa natuurlijk niet zo'n zin in zo koud op de ochtend. In overleg met de dokter wordt besloten om het iets uit te stellen, mits ik me aan een strikt dieet houd voor de tijd tussen nu en de operatie. Morgen bellen voor een afspraak....

Nu is pappa aan de beurt: Ziekenhuis!

Katcheeng.... 's nachts om 1 uur wordt pappa stuiterend van de pijn op de borst wakker. Woohhh dat heb ik nog nooit gevoeld. Onmiddelijk slaat de angst toe natuurlijk want opa heeft immers een hartinfarct gehad op redelijk jonge leeftijd. Pappa vind het maar niks en gaat naar de wc, overgeven, onder de douche, terug naar bed met een aspiriene, maar het wil maar niet zakken. Na een uur wordt mamma wakker van pappa zijn draaien en wordt er besloten om toch maar de dokter te bellen. Die neemt geen risico en stuurt pappa direct door naar het ziekenhuis. Daar gaat het op dezelfde manier verder... hartmonitor eraan, bloed prikken, zuurstof aan de neus en tja.... blijven tot morgenvroeg.

Zegnie he?

"Zegnie" dat was Mirthe haar versie van "Sexy".

Mirthe zat vanavond met opa, oma, mamma en pappa op een terrasje in Aalten. Terwijl wij lekker zaten te smullen greep Mirthe pappa's zonnebril en ging ermee lopen pronken. Pappa zei dat het sexie was dus Mirthe ging vanaf dat moment overal staan kontjedraaien en dan vervolgens zei ze "Zegnie". De andere gasten op het terras hadden geen idee waarover het ging maar wij lachten ons rot. Op de terugweg naar de parkeerplaats maakte pappa nog even deze foto van ons modelletje. "Zegnie he?"

Voor het eerst bij Sanne op bezoek.

Vandaag zijn we natuurlijk snel naar het nieuwste familielid gaan kijken. Daar pappa en mamma toch nog een dagje vrij waren kwam dat goed uit. Eef stond om 7 uur al naast haar bedje, die kon niet meer wachten, maar pappa had weer wat meer moeite om uit zijn bed te komen. Niet omdat hij lui was, maar meer omdat zijn rug nog altijd niet mee wilde doen. Anyhow, na een klein uurtje stonden we met zijn allen beneden, hapje eten, spullen pakken en wegwezen.

Wij waren dan wel vrij, maar de rest van Nederland niet, dus eerst file op de A2, toen file op de A50, maar om 11 uur waren we er dan toch eindelijk. Het blijft een flinke rit, maar we hebben het er graag voor over. Toen we binnenkwamen stonden er al 2 kraamverzorgsters op ons te wachten. Meteen kregen we beschuit met muistjes en een kopje koffie aangeboden. Zo dat is nog eens handig, en dat hebben wij toch wel gemist. Even later zaten we boven aan bed bij Anja. Die lag enorm in haar bed te genieten en vond het natuurlijk hardstikke leuk dat haar zus al meteen was gekomen. Een emotionele omhelzing was het gevolg. Mirthe daarentegen hing al ondersteboven in de wieg te neuzen: "Baby, Baby!" schreeuwde ze uit. Pappa probeerde Mirthe uit te leggen dat dit dus de baby uit Anja's buik was, maar dat snapte ze nog niet. Ondertussen was Michiel ook terug van aangifte doen en het ziekenhuis. Alles was goed, maar nog wel een klein spuitje mee terug genomen voor Anja. Natuurlijk gingen we daarna allemaal even met Sanne knuffelen. Mirthe en mamma genoten er enorm van, net als Anja zoals je hier op de foto ziet.