Zo gisteren was het dan zover... pappa moest om 18 uur in het ziekenhuis zijn. Natuurlijk met lood in de schoenen en toen hij daar eenmaal aankwam was het alleen maar erger. Op een kamer met een heel oude man die eruitzag ofdat hij elk moment zijn laatste adem ging uitblazen. Kortom geen gezelligheid maar puur leed. En dat werd die eerste nacht al duidelijk. Vreesde dat het WWF elk moment aan mijn kamer kon staan daar mijn buurman duidelijk bezig was om het laatste regenwoud wat er nog stond om te zagen. Wat een herrie.... en dat ging maar door de hele nacht.
Toen het dan eindelijk ochtend was kreeg ik de boodschap dat ik rond 10 uur geopereerd zou worden. En zo gezegd, zo gedaan. Vlak voor 10 uur kwam de zuster met een spuitje en vlak daarvoor had ik me al moeten douchen in een ontsmettingsdouche.
Kreeg ook nog een paar steunkousen aan en moest vervolgens in mijn blootje in zo'n operatiekleedje. Het 'feest' zou gaan beginnen.....
Gelukkig werd ik behoorlijk rustig van het spuitje en lag ik op mijn gemak een beetje rond te kijken bij de operatiekamers. Na een klein half uur werd ik daar opgehaald om de operatie zaal in te gaan. Daar zag ik wat lampen en er boog iemand over me heen die kwam vertellen dat hij een spuitje in het infuus ging doen. Ik keer er na en dacht nog: " eens zien hoe lang ik nog wakker kan blijven..." maar dat was ook het laatste wat ik dacht.... niet lang meer dus. En dan ben je overgeleverd aan de handen van de chirurgen. Heel vervelend....het volgende dat ik weet is dat ik zachtjes, maar vooral hard schreeuwend van de pijn wakker werd op een uitslaapkamer. Het feit dat ik lach te schreeuwen was vermoedelijk voldoende voor de zusters als teken dat ik uit mijn verdoving was en werd dus onmiddelijk weer weggebracht met iets tegen de pijn. Kort daarna kreeg ik een kus ..... was het zo'n zuster?..... nope... het was gelukkig mijn eigen vrouwtje wat me bij de lift stond op te wachten. Inmiddels waren we wel 4 uur verder.....4 uur..... hmmmm de operatie zou eigenlijk 1 uur duren, maar dat was wat uitgelopen. En wat is dat daar naast mijn bed? Ooohh nee...ook nog een sonde in mijn buik om het vuile bloed af te voeren. Kortom, geen 3 gaten, maar totaal 4 in de buik. Het herstel kan nu gaan beginnen. De rest van deze dag lig ik half slapend en half wakker op mijn bed. Ik doe mijn best om iets tegen Eef te zeggen, maar weet niet meer wat ik gezegd heb.... later hoor ik dat ik 'slimme' dingen gezegd zou hebben.... " Die motor hoeft niet meer want ik wil geen risico om hier op korte termijn nog een keer terug te moeten komen...." uuuuhhhh..... is dat uit mijn mond gekomen?????? Helaas bevestigde mijn 80 jarige buurman het verhaal dus het lijkt niet verzonnen.... Wat je onderbewuste al niet voor je doet. Voor zover die droom zou ik zeggen.
